Dames en heren,
Vandaag spreken we in een tijd van grote nood en schrijnend onrecht. Een staakt-het-vuren voor zes weken is aangekondigd, een moment dat hoop zou moeten bieden. Maar laten we eerlijk zijn: hoop zonder actie is leeg. Tijdens de onderhandelingen van deze zogenaamde vrede werden Palestijnse levens vernietigd. In de dagen erna zijn nog eens talloze onschuldigen omgekomen. Kolonisten verwoestten dorpen, steden brandden, en families werden ontheemd. Deze wapenstilstand is geen vredesinitiatief, maar een rookgordijn om tijd te kopen. Tijd om strategieën te vervolmaken, plannen te smeden, en grondgebied verder in te nemen.
Dit is de realiteit van vandaag. De droom van “Greater Israël”—een expansie over Syrië, Irak en Iran—is geen mythe. Het is een historisch project, tastbaar in elk conflict en elke verovering. En terwijl de wereld kijkt naar deals en akkoorden, wordt deze droom werkelijkheid, ten koste van miljoenen levens.
De geopolitieke dynamiek van vandaag is een waarschuwing. Kijk naar de geschiedenis: waar macht en expansie centraal stonden, volgden rampspoed en menselijk lijden. Extreemrechts groeit, nationalisme floreert, en leiders kiezen opnieuw het pad van geweld en overheersing. Dit is het pad van Napoleon, van Hitler, van Stalin. En nu, in een wereld die balanceert op de rand van chaos, zien we opnieuw diezelfde dreiging.
Waar is de verontwaardiging?
Dit is geen conflict tussen gelijken. Dit is geen oorlog, maar een bloedbad. Een genocide, gericht op kinderen, op onschuldige burgers, op de meest kwetsbaren. Hoe kunnen wij wegkijken terwijl dit gebeurt?
Wat de wereld nu nodig heeft, zijn leiders maar ook mensen zoals Mandela, die het aandurfden om rechtvaardigheid te verdedigen, zelfs tegen immense druk. Wat de wereld niet nodig heeft, zijn verraders, leugenaars en machtsspelers die hun handen wassen in onverschilligheid.
Wij mogen niet zwijgen. Het accepteren van onrecht is het grootste verraad aan onze menselijkheid. Zwijgen voedt de onderdrukker en verraadt het slachtoffer.
De samenleving die we geworden zijn
Kijk naar onszelf. Wij leven in een samenleving waar steeds meer mensen wegkijken. Een samenleving waarin een buurvrouw dagen dood in haar huis ligt zonder dat iemand het opmerkt. Waar familieleden in nood worden genegeerd, omdat het “niet ons probleem” is. Hoe zijn we hier beland? Hoe hebben we onze verbondenheid verloren?
Onze samenleving wordt niet gevormd door politici of systemen, maar door ons allemaal. Door de keuzes die wij elke dag maken. Door onze bereidheid om om te zien naar elkaar, of juist om onze rug te keren. Onrecht bestrijd je niet door weg te kijken. Het bestrijd je door op te staan.
Terwijl wij in onze luxe leven, breken gemeenschappen ergens anders. Onze luxe wordt betaald met uitbuiting, vernietiging en menselijk lijden. In Palestina worden huizen verwoest, families verscheurd en levens beëindigd. In Congo wordt rijkdom onttrokken terwijl de bevolking honger lijdt. In West-Papoea, Soedan en zoveel andere landen worden mensen uitgesloten, onderdrukt, vernederd en vernietigd, simpelweg omdat hun land waardevol is voor anderen. Niet boven de grond, maar onder grond.
Dit zijn geen incidenten. Dit is een systeem. Een systeem dat wij in stand houden door onze stilte, onze onverschilligheid, onze keuzes. Onze vraag naar steeds meer luxe, gemakzucht en technologische hebbedingetjes kost mensen levens!
De tijd voor actie
De wereld verandert, en met die verandering komt verantwoordelijkheid. Wij kunnen niet langer stil blijven. Wij mogen niet langer wegkijken terwijl regeringen en bedrijven profiteren van de vernietiging van levens.
Vandaag eisen wij actie. Actie van leiders. Actie van bedrijven. En actie van onszelf. Want het gaat niet alleen om hen. Het gaat om ons allemaal.
Wij roepen op tot rechtvaardigheid. Niet als gunst, maar als recht. Elk leven telt, ongeacht afkomst, geloof of cultuur.
Tot slot
Dames en heren, dit is niet slechts een oproep. Dit is een verplichting. Wij moeten wakker worden, onze verantwoordelijkheid erkennen, en handelen. Zwijgen is geen optie meer.
Sta op, spreek uit, en handel. Want als wij het niet doen, wie dan wel?
Dank u.
Reactie plaatsen
Reacties